(Naar het vorige deel: In een schachtsluis naar beneden)
(Klik op de fotootjes in dit reisverslag om ze te vergroten, klik op de vergrote foto om hem weer te verkleinen)
Het blijkt niet altijd makkelijk om een plekje te vinden voor de nacht. In de Nederlandse pilot staan 2 opties aangegeven in Stolzenau. Beide blijken onbruikbaar. De ene is een dusdanig hoge en grove stalen damwand dat we daar, zelfs met planken en autobanden over de gewone kurkenzakken, niet willen liggen. Bovendien zijn de bolders wel heel erg spaarzaam geplaatst en weerkaatsen de golven van de passerende vrachtschepen er akelig.
De andere locatie is een oude rivierarm waar men zou kunnen ankeren. Vol goede moed steken we onze neus erin, maar al na een kleine tien meter is het nog slechts 90 cm diep en oplopend. Er ligt een fragiel steigertje en het is eigenlijk verder dichtgeslibd. Ankeren is hier zeker niet mogelijk en keren is uitgesloten. Achteraf gezien was een eerdere rivierarm (20 km terug en nu dus stroomopwaarts) wellicht een betere optie geweest om te ankeren. Maar ja, dat is achteraf.
Uiteindelijk vinden we naast een camping een korte, stevige, door de EU gesubsidieerde, ponton. Duidelijk bedoeld voor wat zwaardere schepen. 
Volgens het bordje mogen er maximaal 25 personen tegelijk op de ponton. Wij zijn maar met z’n tweeën, dus geen probleem. Navraag op de camping leert ons dat de ponton gebruikt wordt door de toeristische rondvaartdienst op de rivier. Op sommige dagen pikt deze hier passagiers op of zet ze af. Volgens de campingbeheerder komt die vanavond toch niet meer en kunnen we er best blijven liggen. Een prima plek voor een overnachting. Omdat de vrachtschepen behoorlijk wat zuiging en golven veroorzaken zetten we twee extra lijnen vanaf het schip op de wal aan ringen die daar duidelijk voor aangelegd zijn (letterlijk in beton gegoten). Tijdens onze cursus voor het Rijnpatent meerde de schipper op dezelfde manier het 60 meter lange schip af aan korte pontons, met de kop in sterke stroom.Toch nuttig, dat Rijnpatent op de Weser.
hoge zijde hoeden
De haven van Nienburg is ruim en heeft redelijk wat gelegenheid voor het afmeren voor jachten. Op onze maat en gewicht zijn ze niet geheel berekend, maar de zeer behulpzame havenmeester weet d
aar wel raad op. Er ligt een drijvende werkloods van de roeivereniging waar wij tegenaan mogen liggen. We krijgen stroom en de sleutel van het hek. Zo liggen we geheel privé en we mogen gebruik maken van de toiletfaciliteiten van de jachthaven.
De warme zondag besteden we aan een flinke fietstocht. Eerst langs Drakenburg waar we niet per schip kunnen komen. Het kleine plaatsje ligt schitterend aan de bocht van een oude arm van de Weser. Helaas, de burcht is al lang geleden verdwenen. Er rest alleen nog een zeer fraai 
gedecoreerde poort.
Verderop in het straatje is er een klein, van buiten eenvoudig, maar van binnen wonderschoon kerkje, zelfs de bankkoppen zijn elk apart beschilderd. 
Op het huis tegenover de kerk hangen diverse grote schietschijven met jaartallen erop.
We fietsen verder langs de rivier en steken met een pontje de Weser over. Via schaduwrijke bossen, vakwerkhuizen, heuvels met windmolens en een moderne fietsersbrug komen we uiteindelijk weer in de Altstat van Nienburg. In de dorpen onderweg zagen we nog diverse andere huizen met schietschijven versierd.
Het doet ons wat denken aan de kransen van het kaatsen die in Friesland menig huis sieren. Maar wat betekenen ze hier?
De havenmeester raadt ons aan om toch vooral vanavond en morgenvroeg naar het raadhuisplein te gaan voor de jaarlijkse wedstrijd om de koningstitel “Scheibenschießen“. Dit evenement is op de eerste maandag na Sint Johannes. Vanavond is de aftrap met muziek en de presentatie van het organisatiecomité. Het comité is gehuld in jacquet, hoge zijde hoed en behangen met medailles. De zeer lange hoofdstraat staat vol met stalletjes met bier, worst, flensjes en andere eetwaar. Er is een gezellige drukte van volwassenen en kinderen. Na de presentatie duikt het comité met gevulde bierpullen de kelder van het raadhuis in voor een nachtelijke voortzetting. Ja, nu willen we natuurlijk meer weten van dit geheel. Ons vertrek stellen we een paar uur uit. ‘s Ochtends vroeg, om half acht, begeven we ons weer via de lange hoofdstraat naar het raadhuisplein. Het is al flink druk op straat. Onderweg komen we steeds meer mannen tegen, gehuld in jacquet, getooid met hoge zijde, in het knoopsgat een eikenblad met rozet en … een houten geweer met eikenblad en rozet in de loop. 
De meesten zitten op één van de vele terrasjes te ontbijten met een pul bier erbij. Moed aan het indrinken? Sommige leden van het comité zien we nu, gehuld in andere kleur jas maar wel met de hoge zijde en het rozet met eikenblad, uit de raadhuiskelder komen. Een paar zelfs voorzien van een flinke bel donker gekleurd vocht. Cognac? Voor het Scheibenschiessen? We steken ons licht op bij een heer gehuld in …. uiteraard jacquet. Hij blijkt een van de “hoge officieren” te zijn.
Scheibenschießen
De traditie van het Scheibenschießen en de koningstitel gaat terug tot rond 1300. Er werd toen door de burgers zelf een verdedigingsleger tegen vijandelijke troepen geformeerd. De beste schutter van het leger werd voor een jaar lang “koning”. Om die titel werd “gestreden” met Scheibenschießen. De titel betekende allerlei voorrechten zoals geen belasting betalen en gratis weidegronden. Alle mannen van de stad, ongeacht rang of stand mochten (en mogen nog steeds) meedoen.
Het eigenlijke schouwspel moet nog beginnen. Er verzamelen zich steeds meer mannen in jacquet met hoge zijde en houten geweer. Er lopen ook historisch geklede vrijbuiters getooid met een steek met pluimveren en 
één man met een gigantische schietschijf op de rug rond. Aan een tafel voor het Raadhuis zitten twee heren in bij het evenement passende kleding. Hier schrijven de officieren hun compagnie (elk bestaand uit zo’n 20 man) in. Het raadhuisplein, de straat erachter en om de hoek zijn op het laatst geheel gevuld met mannen in het pak met … juist. Allemaal netjes als compagnieën opgesteld achter de eigen officier. 
Onder leiding van de oppermajoor en onder toeziend oog van de burgervader wordt het presenteren van het geweer geoefend.
En dan is het negen uur, de klok slaat en het organisatiecomité komt het plein opmarcheren onder begeleiding van een eigen muziekkorps. Dat is 
het sein voor het vertrek naar het schietterrein. Het afmarcheren van de troepen onder begeleiding van diverse muziekkorpsen duurt zo’n drie kwartier. Voorop loopt de ere-compagnie van oud-koningen. De hele lange hoofdstraat is gevuld met mannen in jacquet met hoge zijde en houten geweer. Langs de kant allemaal toeschouwers, uiteraard vrouwen en kinderen! De eigenlijke schietwedstrijd zal de hele dag duren.
Wij laten dat voor wat het is. Ook het traditionele gezamenlijke aardappel-eten dat overmorgen plaats zal vinden aan lange tafels opgesteld in de hele lange hoofdstraat, slaan we over. Wat een kleurig schouwspel opgefleurd door de vroege ochtendzon, onvergetelijk!
Wij? we gaan verder, met de stroom mee de Weser af.
(Naar het volgende deel: Een paard, een paard, mijn koninkrijk voor een paard)