(Naar de vorige aflevering: Een hefbare luikenkap)
(Klik op de thumbnails om een grotere foto te zien, klik op de grote foto om die weer te verkleinen. Als u uw muis boven een foto laat “hangen” ziet u de beschrijving van de foto.)
 |
In de voorste 6 meter van het vrachtruim heb ik een hefbare “scheerbalk” (bovenbalk) gemaakt, zie mijn vorige blog. In de resterende 3 meter, boven de toekomstige kuip heb ik natuurlijk ook nog een balk nodig, en die vind ik in de vorm van een oude dakbalk. Met die balk op zijn plek kan ik de zeeg van de luikenkap bepalen. In eerste instantie had ik de nokbalk helemaal geen zeeg gegeven i.v.m. de stahoogte binnen, maar toen ik dat in mijn tekening had ingetekend vond ik het niet mooi. Nu krijgt de stalen scheerbalk ongeveer 5 cm zeeg, die ik er voorlopig in trek met een staaldraad takeltje. |
 |
Dan kunnen de spantjes erin gemaakt worden. Elk spantje bestaat uit een rondgewalst T-profiel aan de onderkant, en een U-profiel aan de bovenkant. Dit U-profiel dient ook als regengootje (“merkel”) tussen de luiken. Als alle spanten zijn opgesteld stel ik ze in het midden m.b.v. twee mallen loodrecht op de nokbalk, en der rest van de spantjes hier evenwijdig aan. Zo ontstaat een raster voor de luiken, en komt aan het licht dat het voorschot van het ruim 6cm scheef staat. Jammer dan, wordt één luik iets kleiner. Boven de rand van de den maak ik een soort omgekeerd V- profiel van een T- profiel en strip. In de V kan ik later neopreen rubber plakken en zo hopelijk de kier tussen den en luikenkap waterdicht maken. Achterin de constructie maak ik ruimte voor een toegangsluik. Na het aflassen kan het staaldraadtakeltje weg, door de hitte van het lassen is de spanning verdwenen en heeft de nok een mooie zeeg. |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Nu kunnen de luiken erop. Zoals gezegd worden het simpele luiken zonder waterkeringen of pressennings. Voor € 475,- koop ik genoeg steigerhout om het hele vrachtruim dicht te leggen. De planken zijn kletsnat en 20 cm breed. Tegen de tijd dat die droog zijn, zijn ze nog maar ruim 19 cm. Elk luik bestaat uit drie planken met aan de onderkant drie klossen. De planken met de hartkant omhoog gemonteerd, als ze dan kromtrekken (en dat doen ze) worden ze bol. Om ze waterdicht te krijgen frezen we in de zijdes een groef en lijm ik er een zwartgemaakte veer in, die nauwelijks opvalt. Uiteindelijk komen er ook nog aluminium randjes in een sponning aan de onderkant zodat het lekwater van de luiken ook echt in de gootjes terechtkomt. De bovenkanten van de luiken schuur ik licht op om de splinters kwijt te raken maar laat ik verder ruw, zodat je meer grip hebt als je er over heen loopt. |
 |
Alle kantjes breek ik met een kantenschaafje, net zo als ze dat vroeger deden. De luiken heb ik afgewerkt met carbobruin van Tenco, een carbolineumvervanger volgens het etiket. Maar als het er uit ziet als carbolineum en ruikt als carbolineum (en na drie weken nog steeds ruikt als carbolineum, wat een lucht!) dan is het … Juist. Hopelijk conserveert het ook net zo goed als carbolineum. Om het helemaal af te maken snij ik de nummers van de luiken in romeinse cijfers in. Inspiratie voor het snijden heb ik opgedaan op de interessante site van the woodworkers institute. |
En ja, het geheel is nog steeds redelijk gemakkelijk omhoog te brengen. Kijk maar op dit filmpje!
(Tip van de redactie: meer over het maken van luiken in een special van Info20M, geschreven door Simon J. de Waard.)
Reageren? Commentaar? Complimenten? Stuur Arjen een e-mailtje.
(Naar de volgende aflevering: Motor voor een krappe beurs)